Hoe zwakker Sadako werd, hoe meer ze nadacht over de dood. Zou ze voortleven op een hemelse berg? Doet sterven pijn? Of was het net als in slaap vallen?
Kon ik het maar voor even vergeten, dacht Sadako. Maar het was als proberen de regen tegen te houden die uit de lucht naar beneden kwam. Van zodra ze zich concentreerde op iets anders, kwam de dood weer haar gedachten binnen sluipen.
Halfweg oktober kon Sadako de dag en nacht niet meer uit elkaar houden. Op een dag, toen ze haar mama zag wenen, smeekte ze, "Niet wenen mama, alstublieft niet wenen." Sadako wilde nog meer zeggen maar haar mond en haar tong wilden niet meer mee. Een traan liep over haar wang. Ze had haar mama zoveel verdriet gebracht. En het enige wat ze nog kon doen was papieren kraanvogels maken en hopen.
Ze prutste aan een stukje papier maar haar vingers konden niet meer vouwen.
Ik kan nu zelfs geen vogel meer maken, zei ze in zichzelf. Ik ben in een echte schildpad veranderd! Vlug, heel vlug probeerde Sadako met al haar krachten nog een kraanvogel te plooien voordat ze in de duisternis verdwaalde.
Minuten later of waren het uren geweest, kwam dokter Numata binnen en voelde aan het voorhoofd van Sadako. Hij nam het papiertje voorzichtig uit haar handjes. Ze hoorde nauwelijks wat hij zei, "Het is tijd om te rusten. Je kan morgen weer kraanvogels plooien. "
Sadako knikte zwakjes. Morgen ... morgen leek zo ver, zo heel ver weg.
Toen ze weer wakker werd, was haar hele familie er. Sadako glimlachte naar hen. Ze was deel van die warme, liefhebbende kring van mensen waar ze altijd zou zijn. Niks kon dat ooit veranderen.
Lichtjes dansten reeds achter haar ogen. Sadako streelde met haar dunne, bevende handje over de gouden kraanvogel. Het leven gleed langzaam uit haar weg maar de kraanvogel sterkte haar ziel.
Ze keek naar de vlucht kraanvogels boven haar bed. Terwijl ze keek, deed een herfstbriesje de vogels ritselen en wiegen. Ze leken te leven en door het open venster naar buiten te vliegen. Ze waren zo mooi en zo vrij! Sadako zuchtte en sloot haar ogen.
Ze werd nooit meer wakker.
