Het was een morgen in augustus van 1954 toen Sadako van zodra ze aangekleed was de straat op liep. De Japanse morgenzon gaf haar donkere haar een bruine schijn.Er was geen wolkje te bespeuren. Dat was een goed teken. Sadako was altijd op zoek naar voortekens van geluk.
Terug thuis waren haar zus en twee broers nog altijd aan het slapen. Ze porde Masahiro, haar grote broer.
"Sta op, luilak!" zei ze. Het is de "Vredesdag".
Masahiro gromde en gaapte. Hij wilde zo lang mogelijk slapen, maar zoals alle 14-jarigen, had hij ook altijd honger. Toen hij de geur van de lekkere bonensoep snoof, sprong hij uit bed. Mitsue en Eije volgden vlug.
Sadako hielp Eiji aankleden. Hij was pas zes en verloor af en toe een sok of zijn shirt. Toen hij was aangekleed vouwde Sadako de dekens netjes op. Haar 9-jarig zusje Mitsue hielp de dekens in de kast leggen.
Als een wervelwind stormde Sadako de keuken binnen terwijl ze riep:"Mama, ik kan bijna niet wachten om naar het feest te gaan. Kunnen we asjeblief vlug ontbijten?"
Haar mama was net bezig de ingemaakte radijsjes te snijden die ze bij de rijst en soep zouden opeten. Ze keek Sadako streng aan en berispte haar:"Je bent elf jaar oud, je zou beter moeten weten! Je mag het geen feest noemen. Elk jaar op 6 augustus herdenken we alle mensen die gestorven zijn door de atoombom op onze stad Hiroshima. "Vandaag is een herdenkingsdag!"
