"Nu moet ik er maar 990 meer maken," zei Sadako. Ze voelde zich veilig en gelukkig met de gouden kraanvogel in haar buurt. Ze zou toch binnen enkele weken de duizendste vogel maken.
Dan zou ze sterk genoeg zijn om weer naar huis te gaan.
's Avonds bracht Masahiro Sadako's huiswerk. Wanneer hij de kraanvogels zag, zei hij, "Er is geen plaats genoeg op de tafel voor je vogels. Ik zal ze voor je aan het plafond hangen."
Sadako had pret. "Beloof je echt al de kraanvogels op te hangen die ik maak?" vroeg ze.
Masahiro beloofde het.
"Helemaal goed!" zei Sadako en haar ogen schitterden van het kattenkwaad. "Dus je hangt ze allemaal op? Alle duizend?"
"Duizend!" Haar broer kreunde. "Je maakt een grapje!"
Sadako vertelde hem de legende van de kraanvogels.
Masahiro streek met zijn hand door zijn haar. "Je hebt er me ingeluisd!" zei hij met een grijns.
"Maar ik doe het toch hoor!" Hij leende wat garen en spijkers bij verpleegster Yasunaga en hing de eerste 10 vogels op. De gouden kraanvogel beef op zijn ereplaats op de tafel staan.
Na het avondeten bracht mevrouw Sasaki Mitsue en Eiji naar het ziekenhuis. Iedereen was verbaasd om de vogels te zien. Ze herinnerden mevrouw Sasaki aan een oud gedicht:
Uit gekleurd papier, kraanvogels,
komen vliegen in
ons huis.
Mitsue en Eiji hielden het meest van de gouden kraanvogel. Maar mevrouw Sasaki verkoos de kleinste vogel gemaakt van mooi groen papier met paarse parasolletjes. "Deze verkies ik," zei ze, "omdat de kleinste het moeilijkst te maken zijn."
Na het bezoekuur voelde Sadako zich heel eenzaam in de ziekhuiskamer. Zo eenzaam dat Sadako verder kraanvogels plooide om de moed er in te houden.
Elf ... ik wens dat ik beter word.
Twaalf ... ik wens dat ik beter word ...
